Berichtje vanuit Yogyakarta

Sinds ons vorige bericht hebben we weer vanalles gezien en gedaan.
Eerst zijn we vanuit Jakarta naar Bandung gereden waar we pas laat aankwamen en ook niet veel meer hebben gedaan, wel hebben we onderweg daarnaartoe een stop gemaakt bij de Botanische tuin Buitenzorg. Wendy is hier alleen naar binnen gegaan met een groepje, ikzelf ben koffie wezen drinken.
Vanuit Bandung moesten we de volgende ochtend alweer vroeg weg om vervolgens met de trein naar Banjar te vertrekken.
Tijdens de rit zijn er enkele keren 2 van onze groep voor bij de machinisten mogen gaan zitten. Ikzelf was tijdens het laatste stukje de gelukkige. Dit was erg indrukwekkend, vanuit de coupe was de omgeving al mooi, maar van vooruit de trein zie je nog veel meer!

Vanuit Banjar was het nog een stukje rijden met de bus naar Pangandaran waar we 3 nachten en 2 volle dagen hebben doorgebracht.
De eerste dag hebben we eigenlijk alleen maar wat gezwommen.
Dag 2 zijn we met een man of 8 uit onze groep o.l.v. een gids het woud ingegaan. We hebben daar in een grot 3 stekelvarkens gezien en heel veel vleermuizen. Verder hebben we onderweg makaken, gibbons en zwarte apen gezien en ook nog herten.
Het was een leuke niet al te zware tocht waarbij we met z'n allen veel lol hebben gehad.
Op gegeven moment kwamen we erachter dat die makaken ook van Dextro Energy houden en dus begonnen we ze dat te voeren totdat 1 van die apen zo slim was om meteen de hele rol uit de handen te grissen van degene die dit vasthad.
De gids bleef ons wel steeds waarschuwen voor de leider van de groep makaken; daar moesten we bij uit de buurt blijven.

Helaas hebben we op het eind van de wandeling gezien dat dit een serieuze waarschuwing bleek. Wij liepen juist weg van weer een groep makaken toen we een jongetje flink hoorden schreeuwen. We liepen terug en zagen toen dat hij een flinke gapende wond in z'n arm had; gebeten dus door de leider....

We hebben het joch vervolgens verbonden met een noodkitje dat 1 van ons bij zich had en hem vervolgens bij iemand op een brommertje gezet zodat hij naar het ziekenhuis kon om het zaakje te laten hechten en een spuit tegen hondsdolheid te krijgen.

De 2e dag zijn we met becaks (betsjaks dus (fietstaxi's)) rondgereden door het dorp en hebben gezien hoe de mensen daar leven en werken. Gereedschap hebben ze bijna niet of is erg primitief; erg indrukwekkend.
Ook zijn we bij een Wajangpoppenmaker langsgegaan en hebben gezien hoe hij en zijn gezin deze poppen uit hout snijden en maken. De man heeft tevens een kort stukje voorstelling gegeven wat ook erg leuk was.

Na afloop ben ik en nog 1 andere jongen uit de groep nog de zee ingegaan om daar te zwemmen, dat wilden we nog meegemaakt hebben. De golven waren daar zo'n 2 tot 3 meter hoog en er was (zoals ook gewaarschuwd) erg veel onderstroming. Na een kwartiertje hadden we het helemaal gehad en kwamen we moe maar voldaan weer uit het water.

De dag daarop moesten we om half 7 al vertrekken. We gingen per boot naar Cilacap door een mangrovewoud en langs een raffinaderij van Shell. Vervolgens moesten we per bus nog een eind rijden naar onze tussenstop Wonosobo.
Ook hier kwamen we pas laat aan, maar we zijn nog wel even het centrum in gewandeld. Er was geen zak te doen; geen kroeg, geen gezelligheid niks, maar wel hebben we met 5 man uit de groep gegeten bij een standje op straat. Totale kosten voor eten en drinken bedroegen 28.000 roepiah (ongeveer 2,5 euro) dus zo'n 50 cent per persoon.
Geen van ons is ziek geworden dus we gaan dat zeker vaker doen.

's ochtends moesten we weer vroeg vertrekken per bus naar het Dieng-plateau. Een op 2100 meter hoogte gelegen hoogvlakte met enorm veel vulkanische activiteit. We hebben met z'n allen rond een naar rotte eieren stinkende krater gestaan waar we 2 meter onder ons de modder konden zien bubbelen.
Verder hebben we nog een vulkaanmeer bezocht dat onder andere door de zwavel kleurde van blauw tot groen naar geel.
Daarna een stukje verder met de bus om een oude tempelruine te bekijken. Dit was wel leuk, maar niet echt indrukwekkend.
De terugweg omlaag was leuk; met z'n allen over een bergpas weer afdalen. Deze bergpas wordt normaliter enkel gebruikt door de plaatselijke boeren die over die pas hun goederen naar beneden sjouwen, die mensen moeten pas werken zeg, over een smal hobbelig bergpaadje met 50, 60 kilo aardappelen op de schouder de berg af (soms dus wel een ruim uur lopen als ze hoog op de berg hun land hebben).

Weer onder aangekomen ging het verder met de bus naar de Borobudur; een boeddhisisch tempelcomplex uit het jaar 700 nogwat. Dit was wel een indrukwekkend bouwwerk waar we ons met een subgroepje van 5 man hebben laten rondleiden door een gids die ook alle ins- en outs wist te vertellen.
Hierna was het weer hup de bus in richting Yogyakarta alwaar we gisteren tegen de avond zijn aangekomen.
Vandaag hebben we hier onze eerste dag gehad en we hebben ons met z'n 2en in een becak de hele dag rond laten rijden door de stad waarvoor we van tevoren een prijs hadden afgesproken van 20.000 roepiah (net geen 2 euro).
De chauffeurs hadden geluk want we hebben ons om kwart over 2 weer laten afzetten bij het hotel, ze hadden dus maar een uur of 5 ons rond hoeven rijden.

Vanavond staat er voor ons nog een dansvoorstelling op het programma, maar daar horen jullie de volgende keer wel weer over.